تحسین‌های بین‌المللی لزوما سبب نمی‌شود که مردم برای تماشای فیلم اکران شده‌ای با این شرایط هجوم ببرند...به لطف گردش اقتصادی فوق‌العادهٔ قاچاق و تماشای فیلم در وی‌سی‌دی‌های خانگی بسیاری از فیلم‌های هنری که دچار سانسور یا توقیف شده‌اند به شکل گسترده‌ای در ایران توزیع و دیده شده‌اند...ایرانیان نمی‌خواهند به عنوان «یک بدوی دیگر» در منظر غرب مدرن دیده شوند. این واکنش، نقطهٔ مقابل آن ‌چیزی است که در سینمای ایران پیش از انقلاب وجود داشت.

یکی از اصلی‌ترین اتهاماتی که دربارهٔ سینمای هنری ایران مطرح می‌شود، نشان دادن «ایرانی عقب‌مانده، فقیر و تصاویری منفی از جامعهٔ ایران است که مطابق با کلیشه‌هایی است که غرب از ایران تصویر می‌کند و برای همین هم در جشنواره‌های خارجی محبوبیت دارد.»...ابراهیم حاتمی‌کیا گفت: «وقتی که این فیلمساز‌ها در شهرهای کوچک فیلم می‌سازند، یک چشم‌انداز تیره و بسیار منفی ارائه می‌کنند، درست مثل نگاهی که اپوزیسیون و مخالفان حکومت دارند.»...بهمن فرمان‌آرا می‌گوید خارجی‌ها به دیدن بدبختی‌های ایران علاقمند هستند.

مسئولان محافظه‌کار گفتند باید قسمت بیشتری از فیلم زندان زنان سانسور شود...صحنهٔ پایانی فیلم طعم گیلاس نمونه‌ پرهیز کیارستمی از مواجهه با سانسور است.