خوشحالم که همه گروه‌های سیاسی شهر از ارتکاب چنین جرایمی متفق‌القول تبری جسته و آن را محکوم کردند...این رفتار بازتاب شایعاتی بود که مردم درباره ساواک می‌شنیدند که شکنجه‌گران ساواک، دست و پا قطع می‌کنند و به گوش میخ می‌زنند...وقتی ماموران به دست مردم افتادند کاملا بی‌حس و خمار شده بودند...من در زندان صحنه‌های شنیع زیادی دیده بودم اما هیچکدام با این کشتار قابل قیاس نبود...کشتار ساواکی‌ها نقشه‌ای از قبل طراحی شده نبود. چهره‌ها آنچنان سیاه و سوخته شده بودند که امکان شناسایی وجود نداشت.

قدرت شاه در نهادی تبلوریافته به نام ساواک ظهور یافت...در شب حادثه، انقلابیون به طور عینی، نظم و سازمان اجتماعی قبلی که در ساختمان و افراد ساواک متبلور است را نابود می‌‌کنند و از وابستگی و ترس خود کنده می‌شوند تا یک گروه تحت عنوان «ما نمادین» تشکیل دهند...بیشتر افرادی که در شب حادثه اشغال ساواک رشت در محل حاضر بودند، در قالب گروه‌های محلی و محلات رهسپار ساختمان ساواک شده و فاقد انسجام گروهی و ایدئولوژیک بودند. مشخص نبود افراد عضو کدام گروه سیاسی و فکری بودند.

عموماً افرادی به عنوان اعدام‌کننده قرار می‌گرفتند که شرور‌تر از مردم عادی جامعه بودند، مثلاً اعدام کبلا کیجا یا مهدی پاسبان از همین سنخ خشونت‌ها بود. کسی که کبلا کیجا را تیرباران کرد، یکی از شرور‌ترین لات‌های منطقهٔ پل عراق بود که در قماربازی و شرارت شهره بود. لحظهٔ اعدام، از نوک پا تا فرق سر کبلا کیجا را تیرباران کرد...تصمیم گرفتیم اسناد و مدارک ساواک را خارج کنیم...یکی از ساواکی‌ها رفته بود داخل سلول ساواک که مردم فکر کنند زندانی است، اما مردم سریع فهمیدند.‌‌ فقط همان یک نفر زنده ماند.

با حکم مرحوم احسانبخش مسئول بررسی اسناد ساواک شدیم...اعضای سازمان مجاهدین خلق در رشت اسناد و اسلحه از ساواک بردند...کل نیروهای ساواک در استان گیلان فقط ۸۹ نفر بود...مسئولین ساختمان شهربانی عمدتا اعضای انجمن حجتیه بودند که بعد‌ها برخی از آن‌ها به ما ملحق شدند.... اینکه روی متهم یک خشاب ژ-۳ فشنگ خالی شود، امر پسندیده‌ای نیست...سعی داشتیم با رأفت با ساواکی‌ها رفتار کنیم...ساواک در جامعه روحانیت هم منبع داشت.