بنی‌صدر قصد خیانت نداشت...ایران از روز اول حمله، به دنبال دفع تجاوز عراق و پایان دادن به جنگ بود...خواستیم عراق تنبیه شود...با آزادسازی خرمشهر ما خاکمان را به طور کامل پس نگرفتیم...در روزهای اول جنگ ما حتی وزیر امور خارجه هم نداشتیم. البته من معتقدم که دستگاه دیپلماسی ایران در طول جنگ می‌توانست خیلی قوی‌تر عمل کند...هیچ مقطعی از دوران جنگ نیست که رفتار ایران منطقی و طبق قوانین بین‌المللی نبوده باشد.

واکنش سریع امریکا به جنگ ایران و عراق که با تجاوز عراقی‌ها در ۱۹۸۰ آغاز شد، بیش از آنکه برآمده از قهرمان‌بازی و انسان‌دوستی باشد، نتیجهٔ نگرانی از قیمت نفت و ترس از استفادهٔ شوروی از این موقعیت برای دست یافتن به خلیج فارس بود...امریکا مهم‌ترین عاملی بود که موجب شد عراق در جنگ شکست نخورد...استفادهٔ عراق از سلاح شیمیایی علیه ایرانیان هم با فعالیت‌های دیپلماتیک امریکا لاپوشانی شد.

شاه سفر غم‌انگیز پدرش را در دوران تبعید به دقت دنبال و هر بار فرصتی پیش می‌آمد در مورد رفتاری که نسبت به او می‌شد به مقامات انگلیسی اعتراض می‌کرد...شاه به صدرالاشراف گفت: یکی از مهم‌ترین آرزوهای من این بوده است که پدرم را با احترامات دینی و قانونی کامل به ایران برگردانم...آیت‌الله بروجردی توصیه کرد جسد رضا شاه را به قم نبرند.

همان روزی که فروغی به سمت نخست‌وزیری منصوب شد، سفیر انگلستان و وزیر امور خارجه شوروی به ساعد، سفیر ایران در اتحاد شوروی گفتند که رضا شاه باید برود... اشرف «مردی بسیار کهنسال» را دید که با دو همراه جلو می‌آمد: «نزدیک‌تر که ‌شدند از اینکه تشخیص دادم این پیرمرد در لباس غیرنظامی پدرم است، حیرت کردم. در مدتی کمتر از یک ماه به نظر می‌رسید به قدر بیست سال پیر شده است.»