خواسته‌های آیت‌الله خمینی که شاه و نفوذ آمریکا باید بروند برای موفقیت انقلاب واجب بود... انقلاب ایران تا اندازه‌ای «ساخته» شد.

شاه هر تظاهرات مسالمت‌آمیز خیابانی را له می‌کرد. جامعه مدنی سرکوب شده بود. هیچ حزب مخالف واقعی در پارلمان و یا سازمان کارگری یا سندیکای حرفه‌ای صنف کشاورزی در کار نبود. همه چیز باید به رژیم تمکین می‌کرد. تنها مکانی که شاه دگراندیشی در آن را تحمل می‌کرد، مسجد بود که جرات حمله به آن را نداشت. وقتی مردم در کشوری مثل ایران دریافتند که راه‌های مسالمت‌آمیز به سوی تغییر بسته شده است، انقلاب به یک گزینه بدل شد...ترکیبی از افزایش انتظارات، دولت ضعیف و سرکوب منجر به انفجار شد.

رسانه‌های بریتانیایی سنت را فهمیدند اما از درک مدرنیتهٔ انقلاب بازماندند؛ منابع خبریشان بیشتر سرآمدان حکومت پهلوی و روشنفکران غرب‌گرا بود. این رسانه‌ها نه جریان مذهبی را دریافتند نه جریان چپ غیرمذهبی را...رسانه‌های انگلیسی و امریکایی تحولات ایران را صرفاً از دریچهٔ اثراتش بر منافع سیاسی و اقتصادی این دو کشور نگریسته‌اند، نه از چشم انسان‌هایی که در آن کشور مشغول مبارزه‌اند...«تلگراف» سقوط دولت بختیار را ناگوار‌ترین شکست تبلیغات و وجههٔ غرب در خاورمیانه از زمان ماجراهای سوئز خواند.

بسیاری از ناظرین خارجی از فروپاشی سریع رژیم شاه شگفت‌زده شدند. این تا اندازه‌ای به این خاطر بود که رژیم شاه تصویر قدرتمندی از خود به دنیای بیرون نمایش داده بود...در یک شرایط انقلابی حقیقی، حتی آن‌هایی که در انقلاب مشارکت می‌جویند از آنچه واقعا در حال وقوع است آگاه نیستند و حتی در نگاه به گذشته خط سیر وقایع را نمی‌توان با قطعیت شرح داد...در مشروطه و انقلاب اسلامی، رژیم به نظر تحت کنترل می‌آمد و سپس زنجیره‌ای از برخی حوادث به نظر ناچیز و بی‌اهمیت، جرقهٔ یک جنبش وسیع را زد.