با رهبران نهضت آزادی در زندان کنار می‌آمدیم...قدرت ما از زندانبان‌ها بیشتر بود...نوشته‌های شش هزار زندانی را با کامیون بردند و آتش زدند...همیشه رختخوابم در زندان پهن بود. تا بیرون می‌رفتم، دکتر سحابی آن را جمع می‌کرد...سال ۵۳ سرهنگ زمانی که رئیس زندانیان سیاسی قصر بود، از بلندگوی زندان اعلام کرد که از فردا صبح کسی حق ندارد نماز بخواند...گفتم این حجتی کرمانی را آنقدر بزن تا بمیرد. من جاسوسی نمی‌کنم...خلخالی در پشت‌بام‌‌ مدرسه علوی، حکم اعدام سرهنگ زمانی را صادر کرد.

آن زندان اصلی قصر که تاریخ مجسم صد سال ایران و بند سیاسی‌ها بود، نابود شده است...زندان یک دانشگاه بود...از زندان برای نهضت آزادی‌بخش فلسطین پول فرستادیم... ماموران زندان بخشی از روزنامه‌ که خبر فوت دکتر مصدق منتشر شده بود را از قبل بریده بودند...مهندس سحابی مسئول اعتصاب غذای زندانیان شد...لباس زندان زرد راه‌راه بود که ما نمی‌پوشیدیم...آقای طالقانی در زندان رادیو‌های خارجی را گوش می‌کرد...جشن ۲۸ مرداد را در زندان به هم ریختیم...ناطق نوری پای سخنرانی‌های طالقانی و بازرگان و سحابی می‌نشست.

یک نفر روی دیوار نوشته بود: «دنیا را نگه دارید، من می‌خواهم پیاده شوم!» یا یک جمله دیگر این بود که «آزادی شلوغ است!»...این متن‌هایی که روی دیوار‌ها نوشته و این تصاویری که نقاشی شده‌اند، به این امید ثبت شده که خوانده و دیده شوند، تا اعتراضی را بیان کنند، تا خاطره‌ای بگویند یا درددلی کنند. این آینه احساسات هزاران آدمی است که هر یک به دلیلی سر از این سلول‌ها درآوردند و مدتی را در آن گذراندند...چرا هیچکس به فکر حفظ این میراث نیست؟...حدود ۶، ۷ ساعت از زندان قصر فیلم گرفتم.

قصری که خشت اولش را دومین شاه قاجار به زمین گذاشت، تبدیل به نخستین زندان نظمیۀ رضاشاه پهلوی شد. قصری که ۴۰۰ هزار تومان صرف ساخت آن شد...ساخت این قصر دو سال زمان برد و بهترین معمارهای تهران در آن زمان روی آن کار کردند...این ساختمان از معدود بناهای فاقد پنجره‌های بیرونی بود و از این جهت بیشتر از آنکه به یک کاخ پادشاهی شبیه باشد، به یک قلعه نظامی شباهت داشت...این قصر در دوره ناصرالدین شاه قاجار از رونق افتاد...نخستین زندانی‌ قصر، سرتیپ درگاهی رئیس نظمیه بود.