کتاب «حقوق اساسی (یعنی) آداب مشروطیت دول» فروغی شاید نخستین کتابی است که بعد از مرداد ۱۲۸۵ درباره قانون اساسی نوشته شده است...ذکاءالملک اول، پدر محمدعلی فروغی در مقدمه این کتاب تذکر می‌دهد که: «مطالب رساله به هیچ وجه با احکام و قوانین مطهره شریعت مخالفت و تناقضی ندارد.»...فروغی در زمانی از دو واژه آزادی و مساوات صحبت می‌کند که هردوی این واژه‌ها از سوی منتقدین مشروطه مورد هجوم بود و از آزادی به عنوان «کلمه قبیحه» نام می‌بردند و چنان که شیخ فضل‌الله در حرمت مشروطه نوشته بود، حرام به شمار می‌آمد.

روشنفکران عصر پهلوی اول با شوق و فراغ بال به سمت رضاشاه رفتند و به او در ساختن نظام سیاسی جدید کمک کردند...علت اصلی همکاری فروغی این بود که می‌دید رضاشاه دارد کشور را به جلو می‌برد...همکاری روشنفکرانی چون فروغی با رضاشاه برای ایجاد یک حکومت مدرن درست بوده است...چرا تمامی آدم حسابی‌های این مملکت در یکصد سال گذشته را می‌گویند فراماسون بوده‌اند؟...بیایند یکی از اقدامات فروغی را به من نشان دهند و بگویند فروغیِ فراماسون این عمل را در راستای خیانت به ایران انجام داده است.

فروغی حکومت جمهوری را در آن زمان برای ایران مناسب نمی‌دانست، ولو آنکه خود او را در مقام رئیس‌جمهور در راس نظام می‌گذاشتند... فروغی از روی کار آوردن رضاشاه پشیمان شد...او به لحاظ خصلت‌های روحی و شخصیتی‌اش همیشه طرفدار اعتدال و روش‌های قانونی بود. در هیچ دوره‌ای از زندگی سیاسی فروغی، تندروی دیده نمی‌شود...فروغی پیش‌بینی نکرده بود که قدرت بی‌مهار هرچند ممکن است برخی آرمان‌هایش را متحقق کند، اما ویرانگری‌های آن ممکن است هرگونه آرمان‌خواهی را از ریشه بخشکاند.

فروغی در شناساندن اندیشه‌های عصر جدید، چه از نظر حقوقی و اجرایی و چه از دیدگاه نظری، بسیار مصمم و کوشا بود...فروغی را می‌توان اصلاح‌طلب و در نیمه دوم حیاتش دولتمردی محافظه‌کار دانست...فروغی چون مصمم به بهبود و اصلاح امور بود، تحول ذهن و زبان را توامان از لوازم کار می‌دانست...فروغی تنها به معرفی تصنعی و ترجمه صوری اندیشه تجدد بسنده نمی‌کرد بلکه به اهمیت زبان و غنای آن التفات و اشراف داشت...کتاب «سیر حکمت در اروپا» نمونه بسیار خوبی از کوشش در پرداخت فارسی فلسفی در دوران جدید بود.