انتخابات همیشه در ایران زمان بحران است. اگر شاه برای اصلاحات ارضی و برنامه‌های مبارزه با فساد پافشاری کند، بسیاری از محافظه‌کاران به دنبال تضعیف قدرت او خواهند بود...شاه تاکید ویژه‌ای بر اصلاحات ارضی داشت و گفت که برای پرداخت غرامت به زمین‌دارانی که زمین‌هایشان گرفته می‌شود، نیاز مالی شدیدی دارد...شاه امیدوار بود که برنامهٔ اصلاحات ارضی او که آن را تایید و تحسین کرده بودیم، مشمول کمک وام‌های توسعه ما با شرایط مناسب شود.

از آنجا که پارلمانی در کشور وجود نداشت، این اصلاحات و دیگر اصلاحات مشابه غیرقانونی تلقی می‌شدند...بدون وجود دستگاه اداری کارآمد و درستکار نمی‌توان به موفقیت نهایی برنامۀ اصلاحات ارضی امیدوار بود...علم به علت آنکه نتوانست حداقل بودجۀ لازم برای اجرای برنامۀ اصلاحات ارضی را – که خود یکی از طرفداران اولیه آن بود – به دست آورد، از سمت خود استعفا کرد.

عامل این انقلاب‌ها نه دهاتی‌ها هستند، نه شهری‌ها، نه ملت، نه مجلس و نه دولت. یک نفر است: شخص پادشاه مملکت. این خود در تاریخ انقلاب‌های جهان انقلابی است!... ارباب در ده با وجود معایب و مضاری که داشت اولا یک پا عامل و نماینده و ادامه‌دهنده خود این حکومت و برقرارکننده نظم و نسق در آن قلمرو کوچک بود و ثانیا در بسیاری موارد یک پا بانک و اداره کشاورزی محسوب می‌شد. حال این عامل بد یا خوب ولی موثر که برداشته می‌شود به جای آن چه می‌آید؟

اینجانب قبول دارم که رشد کشاورزی کافی برای تامین همۀ رشد تقاضای مواد غذایی در سال‌های اخیر نبوده است (رشد تولید ۵ درصد و رشد تقاضا ۱۰ درصد بوده است)، ولی قبول ندارم که کشاورزی از بین رفته است یا به اصطلاح خودتان آن را از بین برده‌اند. اگر مزاحم شدم به علت اعتقادی است که به حق‌طلبی و آزادگی جنابعالی دارم...اینکه مردم ایران مرغ‌خوار شده‌اند از نظر تیزبین جنابعالی پوشیده نمانده است.