تصمیم داشتم که دیگر راجع به ایران‌شناس بزرگ جهان، شادروان ریچارد نلسون فرای، سخنی نگویم و چیزی ننویسم تا بهانه‌ای در دست مخالفان نباشد که نیش و طعن خود را متوجه دولت مظلوم آقای دکتر روحانی کنند. چرا که بر این باورم که هر ایرانی وطن‌دوستی وظیفه دارد در شرایط کنونی به هر نحوی که صلاح می‌داند به دولت آقای دکتر روحانی کمک کند تا به خواست خداوند متعال در مذاکراتش با ۵+۱ موفق شود و کشور ما را سرافراز‌تر کند.

اما اکنون بسیارند کسانی که راجع به دفن فرای در اصفهان می‌پرسند: بالاخره نتیجه چه شد و چرا شما سکوت کرده‌اید؟ نخست یک ‌بار دیگر به عزیزانی که مخالف دفن آقای فرای در اصفهان هستند متذکر می‌شوم که اولا مشارالیه هیچ‌گاه جاسوس «سیا» نبوده و کسانی که این اتهام واهی را به ایشان زده‌اند اشاره به ۷۰ سال پیش در دوره سربازی ایشان در جنگ جهانی دوم دارند که به عنوان افسر وظیفه «شرق‌شناس» گزارش‌هایی را که بخش اطلاعاتی ارتش از این سرباز می‌خواسته، پاسخ داده و نظرات خود را ابراز داشته است که طبعا بر حسب وظیفه ملی او بوده و نه فقط نقصانی در شخصیت او نیست که مسلما خدمت هر کس به کشورش، فضیلت محسوب می‌شود.

اما آنچه بیش از همه مهم است؛ اینکه در آن تاریخ هنوز سازمان «سیا» تشکیل نشده بوده که کسی عضو آن باشد. اکنون «مرکز دائره‌المعارف بزرگ اسلامی» در نظر دارد، شنبه دهم خرداد سال جاری ساعت ۱۵ الی ۱۹ بزرگداشتی برای این ایران‌دوست مظلوم تحت نام «نقش فرای در تاریخ و فرهنگ ملی ایران» برگزار کند. راجع به دفن او در اصفهان هنوز مایوس نشده‌ام. در این‌باره، ظاهرا پیشنهاد شده است که در قبرستان ارمنیان اصفهان یا در شیراز یا در قبرستان زردشتیان یزد دفن شود. برخی دوستان مشغول مذاکره با همسر آسوری‌ ـ ایرانی ایشان هستند که در هر حال باید نظر ایشان محترم شمرده شود. من هنوز بر عهد خود هستم که اگر پیکر این عزیز را تحویل ما دهند پیکرش را با احترام دفن کنیم و مقبره‌ای هم برایش بسازیم و یاد و خاطره‌اش را به پاس خدماتی که به فرهنگ و تاریخ ملی ما کرده است، گرامی بداریم. او به من وصیت کرد و من پذیرفتم. او گفت ایرانیان موحد بودند و به این جهت از جان و دل اسلام را پذیرفتند و نقش بسیار برجسته‌ای در تکوین و شکوفایی فرهنگ و تمدن اسلامی ایفا کردند.