به نوشته روزنامه دیلی‌تلگراف، گرامه دانِلد، حین تحقیقات برای نوشتن کتاب اخیرش، «آرایشگر موسولینی»، به نامه‌هایی برخورده که در سال ۱۹۴۰ میان هیتلر و هاینریش هیملر، رئیس نیروهای اِس‌اِس رد و بدل شده‌اند. رئیسِ پلیسِ نظامیِ آلمان به هیتلر هشدار داده بود موج بیماری‌های مقاربتی، به‌خصوص سیفلیس، بین سربازانِ آلمان شیوعی سریع یافته و ارتش پیشوا دارد به‌سرعت به‌دست زنان فرانسوی زمین‌گیر می‌شود.

هیملر در یکی از نامه‌ها نوشته بوده: «بزرگ‌ترین خطرِ پیشاروی آلمان در پاریس حضورِ گسترده و بی‌مهارِ روسپی‌هایی است که در بار‌ها و تالارهای رقص، پی مشتری می‌گردند. وظیفه ماست که نگذاریم سربازانمان به‌خاطر ماجراجویی‌هایی گذرا سلامتی‌شان را به خطر بیاندازند.»

آدولف هیتلر پس از اطلاع از این موضوع، برای گذر از این بحران، دستور ساخت عروسک‌هایی سیلیکونی با چهره و هیکلی شبیهِ زنانِ زیبا صادر کرد تا سربازان بتوانند با استفاده از این محصولات دست‌ساخته نیاز‌هایشان را برآورده کنند. اسناد به‌دست‌آمده نشان می‌دهند‌‌‌ همان زمان دولت آلمان از بازیگرِ زنِ مجار، کاته فون ناگی، خواسته بود مدل این عروسک‌ها شود اما او زیر بار نرفته بود؛ در ‌‌نهایت عروسک‌هایی طراحی و تولید شدند به‌نام «تسکین‌بخش»، با موهای بلوند و چشم‌های آبی، که فوج‌فوج به جبهه‌های جنگ ارسال شد.

با این حال به‌گواه تحقیقات دانِلد، جدای آنکه سربازهای آلمانی زیر بار استفاده از این عروسک‌ها نرفتند، افسر‌ها هم به‌شدت نگران بودند دشمنان، نیروهای آلمانی را در آغوش و همراهِ این عروسک‌ها دستگیر کنند و ماجرا مایهٔ تمسخر و آبروریزیِ آلمانِ نازی در دنیا شود. بدین ترتیب پس از مدت زمانی کوتاه بساطِ تولید و پخشِ این عروسک‌ها برچیده شد و پروندهٔ ماجرا به بایگانی‌های محرمانه رفت. کارخانه‌هایی که این عروسک‌های زنانه را می‌ساختند نیز سال ۱۹۴۵ در جریان بمبارانِ شهرِ درسدن به‌دست نیروهای انگلیسی و آمریکایی ویران شدند.