از جمله ۱۶۰۰ پرونده‌ای که از سالِ ۲۰۰۵ به این‌سو گم شده‌اند، نامه‌نگاری‌های میان وینستون چرچیل و ژنرال فرانکو، دیکتاتورِ اسپانیا، شرحِ ملاقات‌های هارولد ویلسون، رهبرِ پیشینِ حزبِ کارگرِ انگلستان و نخست‌وزیر دو دورۀ این کشور با ملکه، و اسنادی از دادگاه‌های دورانِ هنریِ هشتم، الیزابتِ یکم و چارلزِ یکم است.

بسیاری از روزنگارهای ارتش و گزارش‌های نیروهای هوایی و دریایی نیز جزو این اسناد گم شده‌اند. بخشی از این اسناد تک‌نسخه بوده‌اند و از اوایل دهۀ نودِ میلادی به‌بعد ردی از آن‌ها نیست، اسنادی که تاکنون فقط کمتر از نیمی‌شان بر اساسِ «قانونِ آزادسازیِ اطلاعات» بازیابی و علنی شده‌اند.

تاریخ‌نگاران آرشیو ملی را که زیر نظر وزارت دادگستری بریتانیا اداره می‌شود، به «سهل‌انگاریِ اداری» متهم کرده‌اند. سخنگوی آرشیو ملی گفته است گمانِ سازمان متبوعش این است که بیشترِ اسنادِ گمشده در مخزنِ دیگرِ آرشیو ملی در سوررِیِ انگلستان هستند.

وی گفته در این آرشیو حوادثی چون دزدی بسیار نادر اتفاق می‌افتند و احتمالاً بخشی از این گم شدن‌ها بابتِ اشتباهاتِ مراجعان حینِ بازگرداندنشان به قفسه‌ها پس از استفاده از اسناد است، ضمنِ این‌که نقل و انتقالاتِ مقطعیِ اسناد نیز می‌تواند جزوِ دلایلِ آن باشند. سخنگوی آرشیو ملی افزوده است این اسناد نزدیک به یک‌دهمِ درصد از کل مجموعۀ اسنادِ این سازمان‌اند و هم‌اکنون روندی پیگیر و مستمر برای یافتنشان آغاز شده است.