به گزارش «تاریخ ایرانی»، نکات برجسته سخنرانی دکتر امینی به نقل از روزنامه اطلاعات به شرح ذیل است:

•   سازمان برنامه یکی از موسسات مملکت است و در گذشته هم کارهای مفیدی انجام داده ولی تاکید این موضوع که متخلفین به موجب قانون تحت تعقیب قرار خواهند گرفت نباید حمل بر آن شود که می‌خواهند برای کسی پرونده بسازند و یا کسی را بی‌جهت تعقیب نمایند.

•   ممکن است در کارهایی که شده هیچ قصد خاصی نبوده، آن مطلب دیگری است که اگر زیاده‌روی شده باشد. شاید بی‌سلیقگی به خرج داده‌اند. اما یک وقت هست که یک کارهایی شده یا یک سوء نیتی در کار بوده کما اینکه در مناقصه‌ها و مزایده‌های این مملکت متاسفانه این امر هست. همیشه آمده‌اند مناقصه‌ای گذاشته‌اند به ظاهر فلان مبلغ بعد در عمل به یک مبلغ بیشتری به کسی اصابت کرده و بعد در حین اجرا چندین مرتبه مرتبا تجدیدنظر شده.

•   بنده چون راجع به سازمان برنامه هم مطالبی شنیده بودم خواستم با خود آقایان مطرح کنم و یادآوری کنم که پیشرفت هر دستگاهی موکول به وحدت نظر است و باید بین افرادی که با هم همکاری می‌کنند واقعا وحدت نظر و یک گذشت‌هایی هم باشد.

•   ما باید سعی کنیم که اشخاص روی لیاقت و استعداد و معلومات خود مقامات را احراز کنند.

•   شما این کاغذپرانی‌ها را که در اغلب ادارات می‌شود ملاحظه کرده‌اید که چیست، لازم نیست که کاغذ پی امضا باشد و بازپرس بیاید و رسیدگی نماید. بلکه پرونده‌های خراب و کثیف را باید داد و مسوولش را نیز تسلیم دادگاه نمود تا رسیدگی نماید.

•   به نظر بنده اگر هر کس وظیفه خود را انجام بدهد این ریخت و پاش پیش نمی‌آید.

•   وضعی در این مملکت به وجود آمده که هر کس روی کار می‌آید اول کارش این است که مقداری لجن به سر و کله ماقبل خود می‌مالد و خودش هم که می‌رود نفر بعدی همین بلا را سر او می‌آورد.

•   بنده دستور داده‌ام به وزارتخانه‌ها جز آن کسانی که کار فنی دارند مهندسین را بفرستند جای دیگر، چون نمی‌شود دو نفر پشت میز بنشینند یکی روی اشل مهندسی پول بگیرد و یکی دیگر روی اشل اداری کمتر حقوق بگیرد. چون بالاخره زندگی برای همه یکسان است یعنی اگر گران است برای همه گران است اگر هم باید امساک شود و باید صرفه‌جویی کرد همه باید این کار را بکنند مخصوصا آن‌هایی که بیشتر دارند کمتر بگیرند تا توازن بر قرار شود. چون بنده از حقوق ۳۰۰ یا ۴۰۰ تومان چی کسر بکنم چون الان حداقل معیشت شاید، ۶۰۰ تومان هم امکان‌پذیر نباشد.

•   به نظر بنده تا تولید بالا‌تر نرود محال و ممتنع است که با تورم بتوان مبارزه کرد. برای مبارزه با تورم از طریق واردات اگر گوشت وارد شود، نخود و لوبیا وارد شود، گندم وارد شود من موافقم اما با تلویزیون و رادیو و آب نبات فرنگی وارد کردن نمی‌شود با تورم مبارزه کرد.

•   اولین کاری که باید بکنیم همین موضوع نان و گوشت مردم است، بقیه‌اش حرف است. آجیل می‌خواهند بخورند می‌خواهند نخورند. چیزهای لوکس برای اشخاصی خوب است که قوه خرید بی‌ربط پیدا کرده‌اند. اما طبقه وسیع مملکت اگر قوه خریدش بالا رفته باشد او مایحتاج اولیه خود را می‌خرد.

•   مثلا راجع به گوشت، خوب اگر ما بتوانیم و مشغول هم هستیم که این گوشت آبگوشتی مردم را تامین کنیم.

•   بیفتک کیلویی هشت تومان – ده تومان هر کس می‌خواهد بخورد برود بخورد. ما با بیفتک کاری نداریم. چون بیفتک‌خور و گوشت گوساله‌خور در این مملکت تعدادش محدود است و مسلما از ۱۰۰ هزار نفر تجاوز نمی‌کند اما ما دو میلیون نفر آدم در تهران داریم که باید فکر آن‌ها را بکنیم چون فقط گوشت آبگوشتی می‌خواهند.