تاریخ ایرانی: حسین معززی‌نیا، منتقد سینما در صفحه فیس‌بوک خود نوشت: 

حسن خلیل‌آبادی، عضو شورای شهر گفته مومیایی کشف شده در نزدیکی حرم حضرت عبدالعظیم، جسد رضاشاه بوده، در‌‌ همان محدوده دفن شده و از مکان دفن، فقط «مسئولان امر» اطلاع دارند. چند روز پیش خسرو معتضد هم گفته بود این جسد قطعاً رضاشاه است. بنابراین، صورت مسئله، مشخص است: از وقتی مومیایی کشف شده، مسئله «امنیتی» شده و تصمیم گرفته شده بدون اطلاع رسانه‌ها، جسد را دوباره در خاک پنهان کنند. یعنی کسانی تشخیص داده‌اند علنی شدن محل دفن این جسد، تبعاتی به همراه دارد. این تبعات چه می‌توانسته باشد؟ یکی دو هفته اجتماع عده‌ای از مردم کنجکاو؟ یا هراس از رفت‌و‌آمدی همیشگی و اجتماعاتی دائمی؟ هر کدام که باشد معنی‌اش این است که پادشاهی متعلق به بیش از یک قرن پیش، از نظر «مسئولان امر» هنوز به «تاریخ» نپیوسته و می‌تواند دردسر امنیتی درست کند. 

آیا این مشکل منحصر به این پادشاه است؟ نه، مشکلی مشابه با آرامگاه کوروش هم وجود دارد. چرا نظامی مستقر باید با یک جسد‌‌ همان رفتاری را بکند که چهل سال پیش در کوران به‌هم‌ریختگی‌های ابتدای انقلاب کرده؟ آن روز‌ها مدفن را منفجر کردند و امروز هم ترجیح می‌دهند گم‌و‌گورش کنند. چرا در این چهار دهه، روش تغییر نکرده؟ آیا نظام فعلی هنوز سلسلهٔ پهلوی را رقیب خودش می‌داند؟ آیا نظام فعلی هم باور دارد رضاشاه کارنامه‌ای افتخارآمیز داشته؟ یا از این هراس دارد که دیگران چنین فکر می‌کنند؟ جز تعدادی آدم هیجان‌زده که تاریخ نخوانده‌اند و به‌‌ همان افسانه‌های عامیانه دربارهٔ عظمت تأسیس «راه‌آهن» و امثال آن باور دارند و تعدادی نوجوان که برنامه‌های شبکهٔ من و تو را زیاد تماشا کرده‌اند، بعید است کسی چنین عقیده‌ای داشته باشد که رضاشاه از عوامل «ترقی» ایران بوده.