اوایل دههٔ ۱۳۴۰ مسیحیانی بودند که به دیدشان امام موسی صدر خصایل و هیبت مسیح را داشت... کریم بقرادونی، از روشنفکران برجستهٔ حزب مسیحیان مارونی لبنان به یاد می‌آورد که صدر «آدم جذابی بود که به ظاهر و لباسش می‌رسید و در رفتار و سخنرانی‌هایش دقت داشت.»... در موسی صدر، گرایش به حیرت‌زده کردن، در هیچ موردی به اندازهٔ روش‌های تلاشش برای پر کردن شکاف میان مسلمانان و مسیحیان مشهود و بارز نیست... صدر با لبنان زمان خودش هیچ پیوند اجتماعی یا ملی مستقیمی نداشت.

در روایات شیعی در مورد هر دوازده امام آمده که قامت چشمگیر و لباس آراسته داشته‌اند. در ایران، آیت‌الله خمینی و بهشتی، قطعاً با این تصویر آرمانی منطبق بودند...در اروپای قرن نوزدهم، پاپ لئوی سیزدهم به چشم بسیاری آدم‌ها یک دندی بود. در دوران ما شخصیت نخستین رئیس‌جمهور قبرس، اسقف ماکاریوس که اتفاقاً موسی صدر را اغلب با او مقایسه می‌کنند، دندی‌طور به نظر می‌آید...دندی هم احترامی برای دولت قائل نیست و هم مطیع است...دندی نظم اجتماعی را دست می‌اندازد اما شورشی نیست.

موسی صدر شهروندی ایرانی بود که سال ۱۳۳۸ ازش خواستند برود به لبنان و رهبر جامعهٔ شیعیان شهر صور شود، چون بر سر هیچ لبنانی‌ای برای نشستن در این جایگاه توافق نبود...موسی صدر یکی از جذاب‌ترین شخصیت‌های سیاسی‌ است که در خاورمیانهٔ مدرن ظهور کرد...جذابیت او محدود به شیعیان نمی‌شود...ابعاد دندی‌گونه وجههٔ عمومی امام موسی صدر شیفتگی‌ برمی‌انگیخت...دغدغهٔ من نه شخص موسی صدر بلکه وجههٔ اوست؛ «افسانه» یا به بیان دقیق‌تر اسطورهٔ اوست که می‌کوشم تفسیرش کنم.

فکر می‌کردیم ماجرای امام موسی صدر دو روزه حل می‌شود...دکتر چمران جلساتی دربارۀ پیگیری سرنوشت امام می‌‌گذاشت. من و احمد با هم می‌رفتیم. فکر می‌کنم دکتر یزدی هم بود. در این جلسات بیشتر این ایده مطرح می‌شد که کار از طریق چند حقوقدان بین‌المللی انجام بگیرد. طرح خیلی هم پخته شد و همه راضی بودند. بالاخره به جمع‌بندی رسیدیم که چند نفر باشند...احمد بیشتر شخصی می‌آمد البته به امام گزارش هم می‌داد. یادم هست وقتی بر‌می‌گشتیم همین مساله را برای حضرت امام مطرح کرد که پیشنهادی شده و به این جمع‌بندی رسیدیم.