اینکه اول بار چه کسی ایده تشکیل حزب واحد را به شاه پیشنهاد کرد، داریوش همایون از غلامرضا افخمی نام می‌برد اما افخمی وقتی غروب ۱۱ اسفند ۱۳۵۳ این خبر را از تلویزیون شنید، بهت‌زده شد...هویدا گوشزد کرده بود که جز نظامی تک‌حزبی چاره دیگری وجود ندارد...منوچهر آزمون، اساسنامه‌ای فاشیستی بر اساس سیستم صنفی ایتالیا و اسپانیا نوشت...همایون عامل انقلاب ۵۷ را چهار برابر شدن قیمت نفت می‌داند نه اقدامات حزب رستاخیز اما افخمی معتقد است رستاخیز بسیار بد هدایت شد و شکست آن به تضعیف رژیم انجامید.

شاه علاقمند شده بود با تشکیل حزبی واحد و فراگیر، تداوم سلطنت و حکمرانی ایران را برای خود و جانشینانش تضمین نماید...شاه برای تشکیل حزب رستاخیز با هیچ ‌کس مشورت نکرده بود...وقتی حزب رستاخیز تشکیل شد، دامنه رویگردانی ملت از حاکمیت روند مضاف‌تری به خود گرفت...حزب رستاخیز هیچ‌گاه عضو واقعی نداشت...تأسیس حزب رستاخیز نه تنها برای رژیم پهلوی دستاورد مثبتی نداشت، بلکه موقعیت آن را در برابر مخالفان و منتقدان سیاسی شکننده‌تر و آسیب‌پذیر‌تر کرد.

با انتصاب منصور، نسل جدیدی از سیاستمداران ایرانی وارد دولت شدند. اکثر آن‌ها ماموران امنیتی خشن و شبه تکنوکرات بودند...افزایش بودجهٔ نظامی در شاه این تصور را ایجاد می‌کرد که نیروهای امنیتی می‌توانند با اپوزیسیون مقابله کرده و آن‌ها را متفرق کنند. شاه مرتب از توانایی‌های دفاعی ایران سخن می‌گفت و این نشان می‌داد که تا چه حد مضطرب است. شاه در جمع خبرنگاران خارجی ادعا کرد که نیروی نظامی ایران ظرف ده سال آینده از بریتانیا قوی‌تر خواهد شد...رستاخیز امید‌ها برای بازگشت دموکراسی را از بین برد.

همه‌پرسی ۲۶ ژانویه ۱۹۶۳ نمایشی مضحک از دموکراسی ساختگی بود. این خطر مردم را تهدید می‌کرد که اگر در انتخابات شرکت نکنند کارشان را از دست بدهند...فساد و تورم ناشی از افزایش درآمد نفتی بخش جدایی‌ناپذیر دیکتاتوری شاه و برنامه‌های اقتصادی او شد؛ برنامه‌هایی که حتی بوروکرات‌های اطراف شاه را به سمت اقشار کم‌درآمد راند...بر اساس مطالعات دانشگاه آریامهر، میزان سرب موجود در هوای برخی از نقاط تهران در برخی از ساعات روز ۳۰ برابر بیشتر از حالت هشدار در شهر لس‌آنجلس بود.