ارتباطات ورزشی نمی‌توانند فی‌نفسه به روابطی بهتر منجر شوند...آشتی‌دهندهٔ چین و آمریکا پینگ‌پنگ‌بازهای دو کشور نبودند، تصمیم «رهبران» دو طرف به بهبود روابط بود...اینکه طی یک و نیم سال از بازی تیم‌های ملی فوتبال ایران و آمریکا در لیون تا بازی در پاسدانا در ۲۶ دی‌ماه ۱۳۷۸ هیچ چیزی در روابط دو کشور تغییر نکرده بود، محدودیت‌های دیپلماسی ورزشی را نشان می‌دهد...بعید است افکار عمومی مانع برقراری مجدد روابط عادی میان دو کشور باشد.

دیپلماسی ورزشی ایران و آمریکا در دو رشته بوده: کشتی آزاد و فوتبال...کلینتون امیدوار بود بازی فوتبال «گامی به سوی پایان روابط سرد میان کشور‌هایمان» باشد...خاتمی تأکید را روی خصلت‌های پسندیدهٔ ورزشکاری گذاشت و گفت آنچه اهمیت دارد تلاش، سختکوشی، اتحاد، زبردستی و هوشی است که جوانان ایران به نمایش گذاشتند...تیم‌های ایران و آمریکا هدایایی رد و بدل کردند و عکس مشترک بیست و دو نفره گرفتند. هر دو تیم مشترکاً جایزهٔ بازی جوانمردانهٔ فیفا را گرفتند.

ارتباط آمریکایی‌ها هیچ‌ گاه به کل با ایران قطع نبوده و نشده: رابط مهم میان دو جامعه، مهاجران ایرانی‌اند...در همهٔ این سال‌ها جریان تصویرسازی هیولاوار هر طرف از دیگری تا حد زیادی کماکان ادامه داشته است...روابط میان ملت‌ها می‌تواند راهی برای برقراری روابطی نیمه ‌رسمی میان دو کشور باشد...مجلهٔ «نشنال جئوگرافیک»، در کل دو دههٔ بعد انقلاب فقط یک مقاله دربارهٔ ایران داشت...ایرانی‌های ساکن ایالات متحده گرایش به این داشته‌اند که خودشان را پرشین بخوانند.

خاتمی در گفت‌وگو با کریستین امانپور، خبرنگار سی‌ان‌ان، پیشقدم شکستن رسم متداول بدگویی از آمریکا شد...خاتمی پیشنهاد رابطهٔ بین ملت‌ها را داد...دیپلماسی ورزش بدل به «یکی از پرابهام‌ترین ابزارهای کار دیپلماتیک» شده، ابهامی که مفید هم هست، چون «می‌تواند نشان دهد کشوری قدرتمند است و نمی‌شود نادیده‌اش گرفت، اما ضمنا برای مذاکره منعطف و متمایل هم هست.»...برای آنکه بده بستانی ورزشی رخ بدهد، مدیران دولتی، مربی‌ها و دیپلمات‌ها باید در کنار همدیگر تلاش کنند.