در ایران آدم‌ها نه شکست آمریکا بلکه پیروزی تیم خودشان را جشن گرفتند، اما در جاهای دیگر خاورمیانه، شکست ایالات متحده را جشن گرفتند...دیپلماسی ورزش هیچ اثری در سطح روابط میان دولت‌های ایران و ایالات متحده نگذاشت...تب فوتبال اواخر دههٔ ۱۳۷۰ در ایران، یکپارچگی ملی را بالا برد...متعاقب جام جهانی ۱۹۹۸، پیوستن ایران به جامعهٔ جهانی جلوهٔ نمادین پررنگتری هم یافت وقتی بسیاری از بازیکنان قدر ایرانی شروع به بازی در تیم‌های فوتبال خارجی (عمدتا آلمانی) کردند.

روزنامۀ «سلام» روی فوتبال تأکید داشت اما «رسالت»، اهمیت را به کشتی می‌داد...اوایل دهۀ ۱۳۷۰ به ابتکار فائزه رفسنجانی ورزش زنان احیا شد...رئیس سازمان تربیت بدنی با ورود زنان به استادیوم فوتبال موافقت کرد. روز ۲۷ تیرماه حدود ۵۰۰ زن در جایگاهی ویژه در استادیوم جدای از مردان نشستند و بازی میان هند و بحرین را تماشا کردند... جشن‌های راهیابی ایران به جام جهانی را باید در پرتو نتیجۀ انتخابات خرداد ۱۳۷۶ تفسیر کرد.

اوایل اسب‌سواری و موارد مربوط به آن به دلیل تصویر اشرافی‌شان با اخم و تخم روبه‌رو بود...با توجه به وابستگی بسیاری از صاحبان باشگاه‌های ورزشی به حکومت پیشین، همۀ باشگاه‌های خصوصی ملی شدند...مقاله‌ای در نشریۀ رسمی حزب جمهوری اسلامی، سخت گلایه می‌کرد که ورزش‌های تماشاگرپسند میراث حکومت شاه است و انقلاب باید ورزش‌هایی مبتنی بر مشارکت را جایگزینشان کند. مقاله‌ای دیگر نقش مخرب فوتبال را در کشورهای جهان سوم تحلیل می‌کرد.

بازی ایران و اسرائیل در سال ۱۳۴۷، فوتبال را بدل به پدیدۀ توده‌ها در ایران کرد... تیم تاج وابسته به حکومت بود، اما شاهین آدم‌های روشنفکرتری داشت. مالکش اصرار داشت بازیکن‌ها از درس خواندن غفلت نکنند و بسیاریشان هم درس را ادامه دادند... رقابت میان تاج و شاهین بعدی سیاسی داشت و گرایش مخالفان به هواداری از شاهین بود...ولیعهد طرفدار تاج بود و همین هم تصویر تاج را بیشتر با تصویر حکومت یکی می‌کرد...مخالفان می‌گفتند حکومت فوتبال را ترویج می‌کند تا جماعت را غیرسیاسی نگه دارد.